روز نوشته های متین چپانی

وقتی آدمی‌شروع به انجام کاری میکند،آخ که چقدر افکار مانند خوره به جانش میفتند،او را به گوشه رینگ برده تا جای که می‌توانند سردرگمش می‌کند.الان که این نوشته را می‌نویسم از هیچ چیز زندگی ام اطمینان ندارم.نه میدانم از آینده ام چه می‌خوام،نه میدانم اهدافم به طور دقیق چه هستند،نه میدانم هدف ام از نوشتن این وبلاگ چیست؟تنها چیزی میدانم این است که نشانه خوبی است!نشانه این است که از محدوده امنی که ساخته ام بیرون آمده ام.همه چیز از این جا شروع خواهد شد...